Vorige week streek in Brussel in het imposante Gare Maritime van Tour & Taxis de World Padel Tour neer. Zeg maar de Wereldbeker van de padelsport, waar zowel alle mannelijke als vrouwelijke wereldtoppers aan deelnemen. Ik ben altijd al begeesterd geweest door deze nieuwbakken nationale sport van Vlaanderen die tennis in een vergeethoekje lijkt te duwen. Geregeld geniet ik van padelwedstrijden op tv of fleuren de weergaloze en vooral immens spectaculaire rally’s mijn Instagramfeed op. Maar hoewel ik fan ben van het eerste uur, heb ik enkel nog maar de mannelijke toppers aan het werk gezien.
Inderdaad, weer een match tussen mannen
Van spelers als Juan Lebrón, Paquito Navarro of Fernando Belasteguín kan ik wellicht een biografie schrijven zonder ook maar een internetpagina te moeten openklikken, van de vrouwelijke toppers ken ik zelfs de naam niet. Gewoon omdat hun wedstrijden nooit worden uitgezonden. Maar daar zou nu verandering in komen, want ik trok naar Brussel om tijdens de avondsessie van de kwartfinales de crème de la crème van de padelsport aan het werk te zien.
De verrassing was groot toen ik bij aankomst in de prachtige zaal het speelschema bekeek. Eerste match van de avondsessie: een mannenwedstrijd. De tweede match: een mannenwedstrijd. En de derde en tevens laatste wedstrijd? Inderdaad, weer een match tussen mannen.
Spektakelrijk
Nu ben ik niet de persoon die daarover zal klagen. Net zoals de rest van de zaal genoot ik van drie heerlijke matchen, op het irritante, continue gezaag van een groep zatte Limburgers achter ons na. Maar toch is het alweer een gemiste kans om aan het talrijk opgekomen publiek te tonen hoe boeiend vrouwensport kan zijn en dat ze qua spektakel helemaal niet moet onderdoen voor hun mannelijke collega’s.
🖼️ ¡Obra de arte Made in #WorldPadelTour💙! #WPTBrusselsOpen🇧🇪 pic.twitter.com/I30T9LBKml
— World Padel Tour (@WorldPadelTour) May 7, 2022
Het zou per ongeluk of onbewust kunnen zijn, dat er enkel herenwedstrijden werden ingepland in de drukst bekeken sessie. Maar daar geloof ik niet in. Het is een probleem dat altijd terugkomt. Voor mij maakt het niet uit of de mannen primetime krijgen en de vrouwen voordien worden uitgezonden. Ik kijk immers toch naar allebei. Maar voor de modale tv-kijker maakt het wel degelijk een verschil. Door mannen te programmeren op die momenten dat de meeste mensen naar tv kijken, geef je namelijk onbewust het idee mee dat zij het meest de moeite waard zijn om naar te kijken. Dat ze knappere prestaties leveren of dat hun wedstrijden het spectaculairste zijn. Niets is minder waar. Denk maar aan het veldrijden waar de vrouwenwedstrijden vaak een stuk beklijvender zijn. Ik zit dus met plezier anderhalf uur eerder voor de buis.
De W van waardeloos
Dit probleem is – helaas – niet typisch Belgisch. Momenteel vinden in Amerika de play-offs van de NBA plaats, de ontknoping van de beste basketbalcompetitie ter wereld. Maar net tegelijk start ook het WNBA-seizoen. Met de W van ‘women’, maar het wordt vooral behandeld met de W van ‘waardeloos’. De wedstrijden van nochtans de beste vrouwenbasketbalcompetitie ter wereld – met onder anderen Belgian Cats Emma Meeseman, Jullie Allemand en basketbalpionier Ann Wauters als assistent-coach – worden vaak in kleine zaaltjes afgewerkt. Door ze exact tegelijk te laten plaatsvinden met pakweg een play-offwedstrijd tussen de Chicago Bulls en de Milwaukee Bucks, zijn ze enkel te bekijken op een of andere gure livestream of lokale tv-zender. Wie kijkt er dan nog naar?
Gendergelijkheid in de sportwereld is de laatste jaren aan een ferme remonte bezig. Maar slechts enkele sporten lijken mannen en vrouwen op een gelijk schavot te willen zetten. Niet kunnen, wel degelijk willen. En dat is dramatisch.
Het op gelijke voet zetten van mannen en vrouwen in de sportwereld gaat maar met kleine stapjes vooruit
Eigenlijk zijn het enkel de wintersporten en de Olympische Spelen waar mannen en vrouwen écht gelijk zijn. Op de Spelen worden evenveel uitzenduren gespendeerd aan vrouwen als aan mannen en worden die laatste niet voorgetrokken door ze mooiere tijdsloten toe te kennen. Alles wordt evenwichtig verdeeld, en dat maakt het grootste sportevent ter wereld nog mooier. Ook de Wereldbeker biatlon hanteert datzelfde rotatiesysteem. Er worden zelfs gemengde estafettewedstrijden georganiseerd. Dat zijn exact de redenen waarom in de biatlonwereld met evenveel aanzien wordt gekeken naar alle toppers, ongeacht hun gender.
LEES OOK: Opinie – Boegbeelden zijn cruciaal voor vrouwen die hun trainersdroom willen najagen
Wordt er in een wereldbekerweekend op een dag alleen maar een vrouwenwedstrijd afgewerkt? Het biatlonstadion zal even volgepakt zitten met een massa uitzinnige fans. Zij houden van de sport en laten dat niet afhangen van of het nu mannen of vrouwen zijn die ze in actie zien. En zo zou het bij alle sporten moeten zijn. Maar blijkbaar kan dat enkel één keertje om de vier jaar of als sporten op een winters sneeuwtapijt worden geoganiseerd. Het op gelijke voet zetten van mannen en vrouwen in de sportwereld gaat maar met kleine stapjes vooruit. Misschien moeten we de hoogste vrouwencompetities dan toch maar op kunstmatig besneeuwde velden organiseren? Dan lukt het blijkbaar wel.
Foto: © Jeroen De Pauw
