België behaalde in zijn geschiedenis op de Paralympische (Winter)Spelen in totaal 273 medailles. Verschillende G-atletes (sporters met een beperking) hebben een aandeel in de puike medaillespiegel van België. Redactrice Amber De Pau zet 5 paralympische atletes in de kijker die ons land medailles bezorgden .
5. Eléonor Sana
Op de Winterspelen veroverde Paralympic Team Belgium in zijn geschiedenis twee medailles. Een van de twee medaillisten is Eléonor Sana (24). Zij is de eerste Belgische vrouw die met een eremetaal aan de haal ging op de Paralympische Winterspelen.
Sana is een skiester met een visuele beperking. Op 20-jarige leeftijd was ze niet enkel vlaggendraagster op de openingsceremonie van de Paralympische Winterspelen in het Zuid-Koreaanse Pyeonchang (2018), maar ze skiede ook naar een bronzen medaille. Op de afdaling in het alpineskiën werd ze derde.
Ze nam ook deel aan de Super-G, Super-combiné, slalom en de reuzenslalom. Op die nummers was ze telkens goed voor een olympisch diploma.
Wist je dat…
de eerste Belgische medaille op de Winterspelen pas werd behaald in 1994? Willy Mercier pakte op de Paralympische Winterspelen in het Noorse Lillehammer het brons in de Super-G. De skiër met een visuele beperking schreef geschiedenis voor België. Mercier overleed in 2016.
Tijdens het skiën kon Eléonor rekenen op haar zus Chloé. Zij was haar gids en voorskiër die haar door de piste in Pyeonchang loodste.
Na de Paralympische Winterspelen kondigde Eléonor Sana aan dat ze de skilatten opbergde. “Ik wil een normaler leven en gaan studeren. Ik heb de kans gekregen een geweldig avontuur te beleven en bedank iedereen die me heeft gesteund en dit project mogelijk maakte”, liet Sana weten in een persbericht van het Belgisch Paralympisch Comité.
4. Carine Van Puyvelde
Een ander succesverhaal op de Paralympische Spelen is dat van Carine Van Puyvelde. De zwemster met een visuele beperking is eigenaar van zes paralympische medailles, van elke kleur heeft ze er twee.
Van Puyvelde trok voor haar eerste spelen naar Zuid-Korea. In Seoel veroverde ze op de 100 meter en de 200 meter schoolslag zilver in de B2-categorie. Ze moest op de 2 onderdelen enkel de Amerikaanse Trischa Zorn laten voorgaan. Zorn was ook een gevaarlijke tegenstander: de Amerikaanse is de meest succesvolle atlete op de Paralympische Spelen. In totaal behaalde ze 55 medailles, waarvan 41 gouden. Van Puyvelde nam in 1988 ook nog het brons mee naar huis op de 50 meter schoolslag.
In 1992 moest Van Puyvelde vrede nemen met 1 medaille. Op de 100 meter schoolslag veroverde ze de bronzen medaille, het goud was weer voor Trischa Zorn.
In 1996 had ze haar eerste gouden medaille beet. Maar ze liet het niet bij één en pakte nog een tweede gouden plak mee naar huis. Uiteindelijk behaalde ze twee gouden medailles. In Atlanta had de para-zwemster veel geluk en was de sterkste op de 100 en 200 meter schoolslag.
In 1999 werd ze beloond en kreeg ze de Nationale Trofee Victor Boin. Een zoveelste kroon op haar werk.
Op haar laatste spelen in 2000 slaagde ze er niet in om haar titel te verdedigen. Ze kwam zonder een eremetaal terug uit Sydney, maar mocht wel terugblikken op verschillende succesvolle Paralympische Spelen.
3. Ingrid Borré
Als we enkele pagina’s teruggaan in de geschiedenisboeken botsten we op de naam van Ingrid Borré. Borré veroverde voor België maar liefst 7 paralympische medailles. De G-atlete behoorde tot de top in het tafeltennis.
In 1984 behaalde België het hoogste aantal medailles ooit op de Paralympische Spelen in zijn geschiedenis. Twee van de 58 medailles zijn van Borré. Ze werd paralympisch kampioene in het tafeltennis. Daarnaast nam ze ook het brons mee naar huis.
Vier jaar later trok de G-atlete met de Belgische delegatie naar Seoel. Een gouden en bronzen medaille had ze al op zak na de Spelen in 1984, maar in 1988 voegde ze een zilveren medaille toe aan haar collectie.
Op de Paralympische Spelen van 1992 in Barcelona ging Borre met goud en brons aan de haal. Op haar laatste spelen in Atlanta van 1996 voegde ze nog een paralympische titel en een zilveren medaille toe aan haar palmares.
In 2014 werd ze benoemd tot ereburger van Borsbeek, want ze schitterde op verschillende Paralympische Spelen als lid van de tafeltennisclub van Borsbeek.
2. Marieke Vervoort
Wie aan de Paralympische Spelen denkt, denkt aan Marieke Vervoort. Wielemie heeft een speciale plaats in de Belgische geschiedenisboeken en sportharten. Ze nam twee keer deel aan de Paralympische Spelen en was goed voor vier medailles.
In 2012 mocht ze zich voor het eerst opmaken voor de Paralympische Spelen. In Londen maakte ze voor het eerst kennis met de olympische ondergrond van de atletiekpiste. Op de 100 meter rolstoelsprint kaapte Vervoort het goud weg voor de Canadese favoriete Michele Stillwel. Mariekes overwinningsschreeuw galmde door de het Olympisch Stadion in Londen en leverde kippenvel op bij de aanwezige supporters. In Londen sprintte ze in haar rolstoel ook naar het zilver op de 200 meter.
Haar gouden en zilveren medaille op de Paralympische Spelen leverde de verdiende belangstelling op. In 2012 mocht ze het Vlaams Sportjuweel in ontvangst nemen dat werd uitgereikt door de Vlaamse overheid. Ze werd in datzelfde jaar ook uitgeroepen tot Sportvrouw van het jaar.
Een jaar voor de Paralympische Spelen in Rio, kroonde Vervoort zich op het WK atletiek voor paralympiërs drie keer tot wereldkampioen. In Doha heerste ze in de 100 meter, de 200 meter en de 400 meter.
Vervoort trok met dezelfde ambities naar de Paralympische Spelen in het Braziliaanse Rio de Janeiro in 2016. Op de 400 meter rolstoelsprint moest ze de duimen leggen voor de Canadese Michele Stillwel. Vervoort mocht de zilveren medaille in ontvangst nemen. Op de 100 meter rolstoelsprint nam ze het brons mee naar huis.
Op 22 oktober 2019 was België in rouw. De rolstoelatlete kampte met een ongeneeslijke spierziekte en overleed na euthanasie. Haar verhaal ontroerde niet enkel België, ook in het buitenland kende ze Marieke. The New York Times bracht de laatste dag van de rolstoelatlete in beeld.
1. Michèle George
De Waregemse Michèle George (48) is een fenomeen in de paardensport. Ze is een van de meest succesvolste paralympiërs ooit. De para-amazone heeft vijf paralympische titels achter haar naam staan. George kampt met een verlamming aan haar linkerbeen.
In 2012 pakte ze met haar paard Rainman onverwachts twee gouden medailles in de individuele dressuuroefening en de vrije kür op de Paralympische Spelen in Londen. Ze was de eerste ruiter die een gouden medaille wist te bemachtigen op de Paralympische Spelen. George glunderde na haar knappe prestaties op de Spelen.
In 2012 ging de Nationale Trofee Victor Bion – voor de meest verdienstelijke atleet met een beperking- voor het eerst in de geschiedenis naar een atlete uit de paardensport.
De tegenstand in Rio was gewaarschuwd voor amazone Michèle George. Op de Paralympische Spelen in 2016 was ze weer tuk op een gouden medaille en dat kreeg ze ook voor elkaar. Ze verlengde haar paralympische titel op de individuele dressuuroefening en kroonde zich tot vice-paralympisch kampioene op de vrije kür.
Naar de Paralympische Spelen in Tokio (2021) trok George met een ander paard. In Londen en Tokio rekende ze op Rainman, maar in 2019 overleed haar gouden paard. George schitterde in Tokio op haar nieuw paard, Best of 8. De amazone behaalde weer twee paralympische titels op de individuele oefening en de vrije kür. “De eerste 2 gouden medailles in Londen waren totaal onverwacht. Daarna kwam Rio en met een nieuw paard in Tokio. Ook deze Spelen zijn voor mij een groot succes geworden”, vertelde ze in De Zevende Dag.
In maart mocht ze op het Equigala, het gala van de paardensport, de trofee Atlete van het Jaar in ontvangst nemen. In 2024 wil de para-amazone er weer staan in Parijs.
Foto: Marieke Vervoort: © Luc Dequick, Ingrid Borre: Boek, People in motion, 50 years Belgian Paralympic Committee, Eléonor Sana: © Luc Percival
